Kojarzona z rolą Milagros ze „Zbuntowanego anioła”, urugwajska aktorka i piosenkarka Natalia Oreiro (36 lat) udowodniła, że jest kimś więcej niż aktorką jednego serialu. W ciągu ostatniej dekady rozwinęła skrzydła, grając główne role w ambitnych produkcjach kinowych, licznie nagradzanych oraz prezentowanych na festiwalach filmowych. Umocniła także swój związek z muzykiem Ricardem Mollo (56 lat), który trwa już przeszło 12 lat, wydając na świat pierwszego potomka, Merlína.

Aż trudno uwierzyć, że ta urugwajska piękność musiała zabiegać o względy męża, gdyż ten początkowo nie zwracał na nią uwagi. „Przedstawił nas sobie wspólny znajomy. Kiedy zobaczyłam Ricarda, przez moje ciało przebiegł dreszcz. Wiedziałam, że stoi przede mną mężczyzną mojego życia. Urzekł mnie jego szczery i pełny uśmiech. Poczułam, że spotkałam prawdziwego człowieka i uległam mu” – wspomina. Do pierwszej randki potrzebne były kolejne trzy, zaaranżowane przez nią, spotkania. Do ślubu, zaledwie cztery miesiące. „Byliśmy sobą zafascynowani. Zaczęliśmy budować nasz związek na tym, co nas łączy. Jeśli jedno z nas miało jakieś wady, drugie je uzupełniało i tak jest do dzisiaj” – podkreśla z zadowoleniem. Ci, którzy mówili, że kaprys dwudziestolatki, zakochanej w mężczyźnie dwukrotnie starszym od siebie, szybko minie, zawiedli się. Różnica wieku okazała się dodatkowym atutem tej pary: „Ricardo obdarzył mnie spokojem, którego mi brakowało. Nauczył mnie wierzyć w siebie. Dzięki niemu odkryłam, kim naprawdę jestem”.

Poznawanie tożsamości odcisnęło swoje piętno także na karierze Oreiro. Po występie w telenoweli „Jesteś moim życiem”, aktorka zniknęła na kilka lat ze szklanego ekranu, w poszukiwaniu nazwy dla swojego zawodu. „Pracowałam od dziecka i każdy dokonany wybór był moim własnym. Aż w pewnym momencie zrozumiałam, że nieświadomie odgradzam się zawodowo i powtarzam te same schematy. Ucieczką od sztampy okazało się kino. To ono dało mi szansę na eksperymentowanie z gatunkiem”. Mniej więcej w tym samym czasie zrezygnowała na dobre z kariery muzycznej. „Jestem aktorką, która śpiewa, nie na odwrót”, powtarza od tamtej pory z przekonaniem, pytana o kolejną płytę.

Punktem zwrotnym dla Natalii był udział w filmie „Jak mam na imię”, wyświetlanym podczas Festiwalu Filmowego w Cannes w 2012 roku. To on podzielił jej karierę na tę przed i po, a także dał angaż do roli w „Aniele Śmierci” Lucíi Puenzo, argentyńskiego kandydata do Oscara. Aktorka przyznała, że dzięki tym produkcjom, a także kilku wcześniejszym z gatunku kina niezależnego, udało jej się sprecyzować preferencje, czym przyciągnęła uwagę ludzi kina, którzy wcześniej jej nie dostrzegali. „Odrzuciłam niejedną rolę tylko dlatego, że była podobna do tej, którą już grałam. Dopiero udział w filmach dramatycznych sprawił, że zaczęto postrzegać mnie jak kobietę” – przyznaje. Czego Oreiro szuka w kinie? „Przede wszystkim postaci o silnym charakterze, niekoniecznie heroiny; kobiet, które mają głos, podejmują niełatwe decyzje i robią to z przekonaniem. Bycie zawsze tą dobrą mnie nudzi”.

Na ten wybór przekładają się także zdobyte doświadczenie oraz przykłady wyniesione z domu. „Moja mama ukończyła szkołę jako trzydziestolatka, pracując za dnia, a ucząc się w nocy. Mieszkaliśmy wtedy w Hiszpanii, dokąd wyemigrowaliśmy za chlebem” – przywołuje wspomnienia z dzieciństwa i dodaje: „Ona jest dla mnie wzorem. Dzięki niej wiem, że cele osiąga się poprzez ciężką pracę. Dlatego tak bardzo boli mnie, gdy spycha się kobiety na drugi plan albo ukrywa ich osiągnięcia. Niestety, moje społeczeństwo jest nadal zdominowane przez mężczyzn”.

Czy pieniądze się liczą? „To zależy. Kiedy przechodzimy do negocjacji, niektórzy się mnie boją. Nie, nie jestem lwicą, która walczy o swoje. Zwyczajnie się cenię. Jeśli ktoś chce mnie zatrudnić, to wie, ile musi wyłożyć. Ale to nie liczby są najważniejsze. Priorytetem jest to, ile wyniosę jako artystka oraz czy jestem gotowa na składaną mi propozycję”.

Kiedy my będziemy wchodzić w głęboką zimę, Argentynę ogarnie ciepłe lato, a wraz z nim okres wakacyjny. Jakie plany ma ten czas Oreiro?„Nic nie robić, gotować i tyć. Uwielbiam spędzać czas na pieczeniu ciast oraz zajmowaniu się ogrodem, krzewami róży, orchideami, robótkami ręcznymi. Ubieram się wtedy w luźne stroje, jak hipiska, nie nakładam makijażu, ani nie układam włosów”. Urugwajka przyznaje, że nigdy nie miała problemów z akceptowaniem znaków postępującego czasu na swojej twarzy i bez obaw spogląda w lustro. Nigdy także nie dała się tknąć chirurgowi plastycznemu i podtrzymuje, że nie musi korzystać z takich usług. „Nie martwi mnie, że 40 letnia kobieta chce sobie poprawić twarz, choć jako aktorka nie podzielam tej decyzji. Kino pokazuje prawdę i odrzuca „zrobione” twarze. Płacą ci za to, że masz zmarszczki. W telewizji tak nie jest i to jest szokujące. Nie rozumiem, dlaczego dziewczyny przed 30. rokiem życia, z czystą twarzą, fundują sobie botoks. Starzejemy się z taką twarzą, na jaką zasłużyliśmy. Jeśli moja jest pokryta zmarszczkami, to dlatego, że dużo się śmieję” – komentuje.

Ale nazwisko Oreiro to także szyld niejednej kampanii społecznej. Mianowana ambasadorką UNICEFu dwóch krajów, Argentyny i Urugwaju, aktorka bierze aktywnie udział w akcjach charytatywnych, wspiera edukację i namawia do tolerancji. Zapytana o stosunek do osób, które są ofiarą ksenofobii czy homofobii w krajach takich jak Rosja, do której jedzie koncertować, odpowiedziała: „Nie tak jak pasywność, razi mnie postawa rządów, które aprobują dyskryminację. Moją osobą wspierałam równość małżeńską w Argentynie oraz w Urugwaju. Wśród moich fanów także są geje i wiem, że wielu z nich przyjdzie na mój koncert”.

Czy Oreiro interesuje się piłką nożną? „Nie znam się na niej, ale kiedy gra reprezentacja Urugwaju, ogarnia mnie dziki patriotyzm. Na słowa: „Ty, Urugwajko, twój kraj to jedna z naszych prowincji”, odpowiadam: „Ale w futbolu kopiemy wam tyłki!”. To taki żart, bo choć kibicuję Urugwajowi, oba kraje są dla mnie równie ważne”.

Materiały novela.pl

[tabs tab1=”Wywiad” tab2=”Backstage”]
[tab id=1]